Siciliani e Sicilianità- “Facemu la vuluntà di Diu!” tratto dalla novella LU TISTAMENTU DI LU SIGNURI

Siciliani e Sicilianità- “Facemu la vuluntà di Diu!” tratto dalla novella LU TISTAMENTU DI LU SIGNURI

Molti dei detti popolari siciliani derivano da leggende, novelle, per lo più inventante, a sfondo moralistico. Uno di questi è il detto “Facemu la vuluntà di Diu!” che spesso riteniamo. Esso è la parte finale della novellina (come la definisce l’antropologo Pitrè) LU TISTAMENTU DI LU SIGNURI. Scrive il Pitrè: «Lu tistamentu di lu Signuri è una spiritosa novellina contro le varie classi della società dei piccoli comuni, tra le quali solo i villici son condannati a lavorare per forza e rassegnarsi.» Riportiamo testualmente la novella così come è riportata nella raccolta del Pitrè “Fiabe e leggende popolari siciliane”:

«Si raccunta ca quannu Gesu Cristu avia a lassari stu munnu, era cunfusu pinsannu a cu’avia a lassari tuttu chiddu chi cc’è supra la terra. Pensa pensa: “A cui lu lassu?… Si lu lassu a li galantomini, li nobili comu arrestanu ? E si lu lassu a li nobili, li galantomini comu fannu?… E li viddani? E li mastri?…” ‘Nsumma ‘un sapeva comu fari. ‘Nta stu mentri vennu e vennu li nobili.

– Signuri, ora ca vi nn’aviti a jiri di stu munnu, pirchì ‘un lassati a nui tutti cosi?

Pigghia lu Signuri, e cci li spartiu a iddi. Li parrini appurannu ca lu Signuri si nni avia a jiri, curreru puru iddi:

– Signuri, nenti nni lassati a nui ora ca vinnjiti ?

– Troppu tardu vinistivu, cci arrispusi lu Signuri, pirchì già li spartivi a li nobili.

– Oh  diavulu!, si vutaru li parrini.

– Dunca a vuàtri vi lassu lu diavulu, cci dissi lu Signuri.

Vennu e venna li monaci:

– Signuri, nenti nni lassati ora ca vinnjiti?

– Nenti, pirchì già li spartivi a li nobili.

– Oh diavulu! Dissiru li monaci.

– E lu diavulu si lu pigghiaru li parrini.

– Pacenza! dicinu li monaci.

–E a vuàtri vi lassu la pacenza, dici Gesu Cristu.

A li mastri cci iu a l’aricchia ca lu Signuri si nni avia a jiri; e subitu curreru.

– Signuri, a nuàtri chi nni lassati?

–Troppu tardu: pirchì già spartivi tutti cosi a li nobili.

– Oh ! diavulu!, dicinu li mastri.

– Si lu pigghiaru li parrini.

– Pacenza!

– Si la pigghiaru li monaci.

– Chi ‘mbrogghia!si vòtanu li mastri.

– E a vuàtri vi lassu la ‘mbrogghia.

Venniru li viddani, mischini, tutti affannateddi e affritti.

– Signuri, vi nni aviti a jiri, e nenti nni lassati? Spartitini la terra.

– Troppu tardu, pirchì già la spartivi a li nobili.

– Oh diavulu!

– Si lu pigghiaru li parrini.

– Pacenza!

– Si la pigghiaru li monaci.

– Chi ‘mbrogghia

– Si la pigghiaru li mastri!

– Facemu la vuluntà di Diu!

– E a vuàtri vi lassu la vuluntà di Diu.

E pi chistu è ca a stu munnu li nobili cumannanu, li parrini sunnu ajutati di (da) lu diavulu, li monaci fannu la pacenza, li mastri fannu ‘mbrogghi e li vidda ni hannu a fari lu setti a forza e hannu a fari la vuluntà di Diu.»

Rita Bevilacqua

You may also like

Musica e diritti umani: a Emanuele Conte il Premio Amnesty Emergenti, a Diodato quello per i Big

A ROVIGO LA 27A EDIZIONE DI “VOCI PER LA